Een explosie van kleuren,
zoveel geuren,
prikkelen,
mijn neus en mond,
houd me vast,
ik sta niet meer op de grond.
Ik stijg,
langzaam,
een siddering,
trekt door mijn lichaam,
want jij,
houdt me vast aan mijn been,
maar verliest je grip,
mijn zeepbel spat uiteen.
Ik zie je niet,
voel je wel,
kan je niet aanraken,
maar weet dat je er bent.
Uit het oog, maar niet uit het hart.
's avonds, met weinig licht,
schrijft de dichter zijn gedicht,
over varen naar de horizon,
'Och,' verzucht hij 'ik wou dat ik dat kon!'
Hij staart even voor zich uit en gaat staan,
'Dan', zegt hij 'wordt het tijd om te gaan.'
'Wanneer ik terugkom zie ik nog wel.'
Hij stapt in zijn zeilboot en vertrekt snel.
Ritmisch tikt hij met zijn voet,
en vaart de horizon tegemoet.
Naar aanleiding van het aangespoelde Syrische jongetje Aylan in Turkije.
Zoals jij daar lag,
lag ik soms de halve dag,
als ik sliep,
maar jij slaapt nu wel heel diep,
wakker worden doe jij niet meer,
mijn hart doet daarom zeer,
maar ik hoop oprecht,
dat jij daarboven in de watten wordt gelegd.
Opstuivend zand,
denderende paardenhoeven,
ik brul: 'Aan de kant!'
terwijl we wandelaars voorbij zoeven.
één met mijn paard,
één met de natuur,
wat hebben we een vaart,
terwijl ik tussen de bomen tuur.
Zie ik daar loslopend wild?
hoor ik daar een meisje dat gilt?
snel bied ik haar mijn helpende hand,
want niemand, is tegen een cowboy als ik bestand.
